MIANG KA BANDUNG
MIANG
KA BANDUNG
Karangan
Taufik Faturrohman
Kira-kira tabuh dalapan, mobil
geus cunduk ka Pasar Ciroyom. Harita kénéh muatanana dibongkar ku tukang kuli.
“Tah, di dieu, Kondi, tempat
silaing téh,” ceuk Mang Mahmud bari mukakeun panto salahsahiji wawangunan témbok.
Anu disebut kios téh kira-kira ukuran salapan meter persegi.
“Tempat saré silaing mah, itu
tuh, di luhur!”
Kuring unggah kana tempat anu
dituduhkeun ku Mang Mahmud. Minangka na mah loténgna, ngan depek pisan. Lumayan
waé ari keur sakalian ngagolér mah.
Matak héran nyaksian kaayaan di éta
pasar téh. Sakitu geus peuting, tapi kalah beuki ramé ku anu balanja. Béda deui
jeung pasar di lembur kuring, anu bukana ukur poé Sénén jeung Jumaah wungkul. Kitu
ogé ngan ukur sageretekan, tampolana
mah méméh tabuh sapuluh ogé geus tiiseun deui.
Meunang dua poé Mang Mahmud
tunggu kiosna, bari mapatahan kuring kumaha prak-prakan ngalaksanakeun pancén. Teu
sabaraha hésé, ukur purah nyatet-nyatetkeun saha waé anu nyokot barang ka Mang
Mahmud, jeung sakumaha deuih lobana. Anu nyarokot barang téh parapadagang écéran.
Lebah urusan setorna, kuring teu dibéré wewenang narima. Eta mah kudu langsung
ka Mang Mahmud anu ayana di kios saminggu sakali. Keur kuring mah énténg kénéh
kitu, sabab lamun kudu nyekel duit setoran sieun kitu-kieu. Kangaranan nyekel
duit téa, loba pisan résikona.
Barang mimiti mah ngarumas pisan saré di jongko téh. Eta
tuda gandéng. Tapi lila-lila mah bisa ogé peureum. Jongko anu ditungguan ku
kuring mah bukana ngan beurang wungkul. Jadi, peutingna mah nyalsé. Biasana Mang
Mahmud téh datangna sok Jumaah peuting, Bari sakalian ngawal barang. Isukna ogé,
sanggeus bérés nagihan mah, sok mulang deui ka lembur.
Meureun aya nu tumanya, di mana
ari kuring dahar? Wah, di pasar téh loba pisan sabangsaning tukang dahareun, malah
daragangna ogé loba anu parat ti ba’da maghrib nepi ka ngagayuh ka subuh. Anu matak,
teu susah ku dahareun mah, asal…aya keur meulina!
Aya deui anu ngalantarankeun
kuring lila ngarumas téh, nya éta dina urusan ka cai. Wayahna kudu daék ngincig ka Beulah kidul. Di dinya téh
aya masjid lengkep jeung pamandian umumna. Ari kasorénakeun mah anu rék ka
carai téh mani ngantay. Wayahna waé kudu lila nungguan.
Can gé saminggu, kuring geus
mimiti loba kawawuhan. Enya, anu pangheulana wawuh téh parapatunggon jongko,
anu pagawéan sapopoéna teu béda jeung kuring si Ahid jeung si Sulé anu matuhna
di kénca-katuhueun tempat kuring. Si Ahid mah nungguan jongko sabangsaning
beubeutihan, ari si Sulé jongko cau. Maranéhna geus lila matuhna di Ciroyom téh
ceunah. Pangna gancang loma ka nu duaan téh, lantaran umurna papantaran kuring,
da ari nu tarunggu di jongko séjén mah umurna saluhureun. Jeung maranéhna mah,
kuring bisa silihpihapékeun anu keur ditungguan, lamun kabeneran kudu nyelang
heula ka cai. Hal-hal naon baé anu aya di pasar, kuring beunang béja ti maranéhna,
da geuning jelema nu unggal usik pagaliwota téh rupa-rupa, ti mimiti padagang
nepi ka tukang copet.
Lamun geus peuting, biasana
ngobrol téh sok tiluan. Minangka anu rada genah dipaké ngariung nya di jongko
kuring. Di jongko si Ahid mah, keur kalotor téh nyegak ku bau jahé jeung cikur deuih. Ari di jongko kuring kaitung
bararesih, lantaran eusina ogé ukur tumpukan karung béas.
HARTI KECAP
Cunduk
= datang, tepi
Tampolana = sakapeung, témpo-témpo
Ngarumas = ngarasa teu biasa
Ngincig =
indit, leumpang gancang sorangan
Patunggon = anu nungguan, anu ngajaga
Nyegak =
nimbulkeun ambeu segak (teu ngenah kana irung)
(dicutat tina Patepung di Bandung, Geger Sunten, 2005 64-66)
Komentar
Posting Komentar